Odznaka uważana za pierwsze odznaczenie niepodległej Polski. Zaprojektowana przez Wojciecha Jastrzębowskiego, została wprowadzona przez Józefa Piłsudskiego rozkazem z dnia 6 sierpnia 1916 roku. Na wypukłej okrągłej tarczy znajdującej się pośrodku krzyża równoramiennego wpisanego w koło, widnieje reliefowy wizerunek orła w koronie, stylizowany według wzorów orłów Królestwa Polskiego i wzoru z roku 1913. Na ramionach krzyża – inicjały J i P (Józef Piłsudski) oraz „1” i „Br” (1 Brygada). Odznakę mieli prawo nosić zarówno oficerowie, jaki i szeregowi żołnierze 1 Brygady. Na motywie tej odznaki oparto projekty odznak pułków nawiązujących do tradycji legionowych.

Obywatel wachmistrz Zygmunt Piasecki z 1 Pułku Ułanów otrzymał za pracę żołnierską w polu od dnia 28.08.1914 prawo noszenia odznaki Brygady. Odznaczony w dniu 6 sierpnia 1916; legitymacja numer 524 z podpisem Józefa Piłsudskiego.

Odznaka została ustanowiona 5 listopada 1916 roku dla uczczenia pułku, którego tradycja sięga 2 sierpnia 1914, gdy patrol Beliny wyruszył z krakowskich Oleandrów. Pułk Ułanów Beliny 22 listopada 1915 został przemianowany na 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich. Odznakę zaprojektował kpr. Kajetan Stefanowicz: na okrągłej wypukłej tarczy, groszkowanej i otoczonej formą skręconego sznura na tle czapki ułańskiej widnieją litery 1PU a pod nimi dwie daty: „II VIII 1914” (wymarsz patrolu Beliny) i „V XI 1916” (dzień ustanowienia odznaki). Prawo do noszenia odznaki mieli żołnierze pełniący służbę w pułku co najmniej przez rok.

Podporucznik Zygmunt Piasecki otrzymał na pamiątkę wspólnej pracy w polu od dnia 28 sierpnia 1914 do 5 listopada 1916 odznakę polową 1PU numer 84. Podpisy komisji upełnomocnionej przez oficerów i żołnierzy.

Odznaka przedstawia 4 stylizowane sylwetki orląt, które tworzą ramiona krzyża. Pomiędzy nimi stylizowane promienie, w środku odznaki w okrągłym medalionie znajduje się herb Lwowa otoczony obramieniem z napisem „Obrońcom Kresów Wschodnich”. Odznaka (44 na 44 mm) lekko wypukła była tłoczona z blachy mosiężnej srebrzonej i patynowanej. Ten wzór odznaki – wpisujący się w okrąg – zaprojektował T. Łuczyński;  wzór drugi, oparty na formie krzyża maltańskiego, był dziełem mjr Lesława Węgrzynowskiego, doktora wszech nauk lekarskich, który w listopadzie 1918 – jeszcze w randze porucznika – był szefem sanitarnym Naczelnej Komendy Obrony Lwowa. Odznakę wytwarzał we Lwowie grawer-legionista, kapitan piechoty Władysław Buszek.

Major Zygmunt Piasecki otrzymał odznakę we Lwowie w dniu 19 marca 1919 za dzielność i wierną służbę Ojczyźnie ku pamięci przebytych bojów w obronie Lwowa i Kresów Wschodnich w latach 1918-1919.

Odznaka w formie tarczy rycerskiej wykonana z mosiądzu srebrzonego ma wymiary 35 na 55 mm. Słup graniczny z napisem Bełz zwieńczony orłem w koronie widnieje na tle zarysów miasteczka otoczonego umocnieniami obronnymi. w tle wschodzące słońce, którego promienie sięgają krawędzi tarczy, a u jej szczytu współczesne panoplia: hełm wojskowy, karabin z bagnetem, proporczyk kawaleryjski i dwa skrzyżowane granaty ręczne ułożone symetrycznie jak na tarczy herbowej. Wzdłuż górnych krawędzi tarczy napis CHROBREJ ZAŁODZE. U dołu tarczy dwie skrzyżowane szable i daty 29 stycznia oraz 18 marca 1919.

Na rewersie czytamy ZA „BOHATERSKĄ” (JAK ROZKAZAŁO DOWÓDZTWO) OBRONĘ „CHROBREJ” (JAK NAZWAŁ WRÓG) ZAŁODZE. Określenie obrońców Bełza mianem chrobrej załogi jest wyrazem szacunku nieprzyjaciół dla bohaterskiej postawy Polaków. Odznaki opatrzone kolejnymi numerami wykonywano w zakładzie grawerskim Stanisława Reisinga w Warszawie przy ulicy Niecałej.

Obrona Bełza, chociaż dziś jest jednym z zapomnianych epizodów rozpoczętej 1 listopada 1918 roku we Lwowie wojny polsko-ukraińskiej, w latach międzywojennych była stawiana za wzór taktyki, a młodzi oficerowie uczyli się o niej w szkołach wojskowych.

W teorii wojskowości zastosowana wówczas taktyka nosi nazwę aktywnej obrony. Polegała ona na organizowaniu nocnych wypadów na okoliczne wsie stanowiących całkowite zaskoczenie dla nieprzyjaciela. Dzięki nim obrońcy zdobywali żywność oraz uzbrojenie, brali również jeńców.

Ze względu na trwającą zimę Polacy używali białych strojów maskujących – prześcieradeł lub koszul – co w tamtych czasach było całkowitą nowością. Bełz bronił się przez 109 dni. Gdy 22 lutego Ukraińcy przysłali parlamentariuszy z ofertą kapitulacji, dowodzący obroną Bełza płk Leon Berbecki odpowiedział: Jedyną rozmową godną żołnierzy jest bagnet i kula. My dalej będziemy walczyć za Polskę, wy walczycie za Ukrainę. Wszelkie pertraktacje należą do polityków. Nie będę więcej przyjmował parlamentariuszy.
Postawa Polaków zaskarbiła im szacunek nawet ze strony nieprzyjaciela. Obrona Bełza była najważniejszą bitwą północnego odcinka frontu wojny polsko-ukraińskiej.

Porucznik Zygmunt Piasecki przybył na front ukraiński w listopadzie roku 1918. Dowodził wtedy pierwszym szwadronem 3 Pułku Ułanów (przemianowanego potem na 7), mając pod swoją komendą 136 szabel i dwa karabiny maszynowe. W grudniu 1918 i styczniu 1919 walczył w rejonie Rawy Ruskiej (Zaborze, Hujcze, Kornie, Huta Zielona, Potylicz, Hołe Rawskie, Hrebenne, Machnów, Uhnów), która była ważnym węzłem kolejowym, a w trakcie oblężenia Bełza jedyną linią – pod stałym obstrzałem nieprzyjaciela – pozwalającą dostarczać zaopatrzenie do oblężonego miasta.

Po drugiej wojnie światowej Bełz również leżał w granicach Polski. Jednak gdy w roku 1951 ZSRR zażądał wymiany terenów granicznych, Polska utraciła to miasto. Od 15 lutego 1951 Bełz znalazł się w granicach Związku Radzieckiego; dziś należy do Ukrainy.

Odznaka wykonana ze srebra i oksydowana, mocowana na słupek z nakrętką, ma kształt równoramiennego krzyża. Pośrodku inicjały JP – Józef Piłsudski, na poziomych ramionach daty 1914 i 1918, a na pionowych inicjały Legionów Polskich – LP. Odznaka wykonana w zakładzie P. Bobkowicza w Łodzi.

Odznakę nadano podpułkownikowi Zygmuntowi Piaseckiemu w Warszawie 2 sierpnia 1925 na podstawie uchwały II Zjazdu Legionistów i wniosku Komisji Kwalifikacyjnej. Na dyplomie podpisy Józefa Piłsudskiego i Walerego Sławka.

Odznaka stanowi krzyż równoramienny „z bronzu jasnego” o wymiarach 44 na 44 mm. W awersie na ramionach krzyża umieszczono napis „Na-polu-chwały-1920”, a na środku wizerunek orła na pięciokątnej tarczy.

Na rewersie na poziomych ramionach widnieje napis „Walecznym”, a w środku na tarczy – wieniec z liści laurowych przedziany mieczem obosiecznym, postawionym pionowo ostrzem do góry. Wstążka amarantowa szerokości 37 mm z dwoma białymi paskami po bokach; na wstążkę nakładano okucia w formie listewek wykonanych z brązu o szerokości 6 mm ozdobionych wytłoczonymi liśćmi dębowymi. Krzyż noszono na lewej piersi, na drugiem miejscu po odznace orderu Virtuti Militari.

Zygmunt Piasecki był odznaczony Krzyżem Walecznych trzykrotnie. Oprócz reprodukowanego tu odznaczenia z dwoma okuciami, zachowały się dwie legitymacje:

pierwsza z roku 1921 podpisana przez dowódcę 2 Armii gen. por. Edwarda Rydza-Śmigłego,

druga z roku 1922 z podpisem Ministra Spraw Wojskowych gen. Kazimierza Sosnkowskiego.

Medal o średnicy 3,5 mm wykonany z oksydowanego brązu przedstawia na awersie oddział żołnierzy litewskich ustawionych w szeregu, zwróconych w prawo (heraldycznie w lewo) z karabinami w pozycji „ładuj broń”. Żołnierze stoją na wzniesieniu, za nimi wschodzące słońce oświetla daleki zarys wież miasta Rygi.

Na rewersie centralnie umieszczony napis PAR LATVIJU, a pod nim daty 1918 i 1928. U góry i po bokach gwiazdy pięcioramienne od których biegną promienie. Każda z gwiazd oznacza jedną z trzech historycznych prowincji, które łącznie tworzą Łotwę. Są to Liwonia (dawne Inflanty szwedzkie), Łatgalia (dawne Inflanty polskie) i Kurlandia z Semigalią. Wstążka z czerwonej jedwabnej mory z dwoma niebieskimi pasami po bokach. Medale przeznaczone dla osób cywilnych miały wstążkę gładką, natomiast na wstążce odznaczenia dla żołnierzy widniały dwa skrzyżowane miecze z brązu.

Pułkownik Zygmunt Piasecki otrzymał medal Par Latviju 7 czerwca 1929, jako wyraz wdzięczności narodu łotewskiego za zaangażowanie w walki z sowietami. Piasecki, wówczas w stopniu rotmistrza, wraz z 7 Pułkiem Ułanów walczył na pograniczu łotewskim w latach 1919 i 1920, najpierw pełniąc funkcję zastępcy dowódcy pułku, a od 24 maja 1920 dowodząc całym pułkiem, który walczył w składzie 1 Brygady Jazdy płk. Beliny-Prażmowskiego. 7 Pułk Ułanów od stycznia 1920 dozorował linię kolejową do Rygi na odcinku Dyneburg – Jakobstadt i patrolował północny brzeg Dźwiny. Następnie brał udział w walkach na południe od Dźwiny, udzielając bezpośredniej pomocy Łotyszom.

Medal Par Latviju przyznał płk. Zygmuntowi Piaseckiemu rząd łotewski. Zawiadomienie o tym wyróżnieniu Pułkownik otrzymał w Hrubieszowie, gdzie pełnił funkcję dowódcy 4 Brygady Jazdy. Pismo z kancelarii Ministra Spraw Wojskowych podpisał płk. Tadeusz Stefan Kamiński – zastępca ppłk. Józefa Becka, który był wówczas szefem Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych.

Legię Honorową ustanowił Napoleon Bonaparte w dniu 19 maja 1802 roku. Order służył kolejno siedmiu systemom politycznym, z których każdy modyfikował wygląd odznaczenia.

Legia Honorowa, mimo że powstała w kraju chrześcijańskim jako pierwsza odeszła od zwyczajowej formy krzyża. Podstawową formą orderu – nie zmienioną przez wieki – jest pięcioramienna gwiazda, której promienie swoją formą przypominają ramiona krzyża maltańskiego zakończone kulkami. Emaliowane obustronnie na biało ramiona gwiazdy połączone są emaliowanym na zielono wieńcem z liści dębowych z prawej i z liści laurowych z lewej strony.

Zarówno awers jak i rewers medalionów znajdujących się w środku gwiazdy zmieniały swoją formę w zależności od panującego systemu politycznego: order przyznawały  cztery monarchie i trzy republiki.

W dniu 3 maja 1923 marszałek Trzech Narodów Ferdynand Foch, przy okazji swojej uroczystej wizyty w Polsce odznaczył polskich oficerów orderami Legii Honorowej. Dekoracja odbyła się na placu Saskim w Warszawie, a jednym z najmłodszych rangą oficerów, którzy zostali wówczas odznaczeni, był major Zygmunt Piasecki.

Order – prezentowany obok – który otrzymał major Piasecki to tzw. wzór IV stosowany w latach 1870-1951, przez III Republikę, rząd Vichy, Wolną Francję (France libre) Charles’a de Gaulle’a, Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego, Rząd Tymczasowy, aż do czasów IV Republiki. Podstawową formę orderu uzupełniono tu medalionem, którego symbolika odpowiadała nowym czasom. Na awersie pojawił się profil Marianne otoczony napisem Republique Française 1870, na rewersie – dwie skrzyżowane flagi francuskie, a wokół nich dewiza Legii Honorowej Honneur et Patrie. Zawieszkę stanowi owalny wieniec z liści dębowych i laurowych, emaliowany na zielono.

Program wizyty marszałka Focha w Warszawie był bardzo bogaty. Oprócz licznych obowiązków dyplomatycznych obejmował także oficjalne śniadania i obiady, na których Marszałek był podejmowany przez najwyższych rangą urzędników państwowych. Na obiad wydany na Zamku Królewskim przez generała Sosnkowskiego Ministra Spraw Wojskowych zaproszono także oficerów odznaczonych Legią Honorową. Wśród zaproszonych znalazł się major Zygmunt Piasecki.

Odznaką orderu jest krzyż typu maltańskiego, którego ramiona pokrywa biała emalia ze złotym obramowaniem, zakończony na rogach ramion kulkami. W środkowej okrągłej tarczy na czerwono emaliowanym tle biało emaliowany orzeł w koronie w niebiesko emaliowanym otoku. Wymiary krzyża wynoszą 53 na 53 milimetry.

Na rewersie ramiona krzyża złote. Na centrum umieszczona data 1918.
Wstęga orderowa z mory jedwabnej, czerwona z białymi prążkami wzdłuż brzegów, nawiązuje do tradycji Orderu św. Stanisława z XVIII wieku.
Projektantem odznak orderu był Mieczysław Kotarbiński.

Pułkownik Zygmunt Piasecki otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (z rozetką noszoną na wstędze) w dniu 11 listopada 1936 roku. Dyplom nadania podpisał generał Kazimierz Sosnkowski, ówczesny Kanclerz Orderu Odrodzenia Polski.

Pułkownik Zygmunt Piasecki otrzymał odznaczenie za zasługi w służbie wojskowej, lecz Order Polonia Restituta przyznawano także za wybitną twórczość na polu nauki, sztuki i literatury oraz za służbę dla społeczeństwa: przyczynianie się do rozwoju rolnictwa, przemysłu lub rękodzieł, dokonywanie wynalazków, czy działalność filantropijną.
W tym samym 1936 roku Krzyż Komandorski Orderu otrzymali wybitni artyści: malarze Teodor Axentowicz i Wojciech Kossak, rzeźbiarz Ksawery Dunikowski oraz kompozytor Feliks Nowowiejski. Order przyznawano także cudzoziemcom zasłużonym dla Państwa Polskiego.

W okresie międzywojennym wygląd orderu nawiązywał do wzorów z XVIII i XIX wieku, jednak w momencie odnowienia orderu w roku 1919 wprowadzono istotną zmianę dotyczącą rewersu: z ramion krzyża znikły inicjały królewskie S A R P, a z tarczy środkowej – herb Pogoni.

Prezentowany order mjr Zygmunta Piaseckiego to Krzyż Wojskowy Virtuti Militari klasy V, wykonany ze srebra, wg wzoru z roku 1919. Jest to krzyż typu maltańskiego zakończony na rogach ramion kulkami. Na ramionach poziomych awersu widnieje napis VIR-TUTI, a na ramionach pionowych MIL-TARI. Napisy wykonane są z czarnej emalii, którą podkreślono również kontury ramion krzyża. Na tarczy środkowej – biało emaliowany orzeł w złotej koronie, w szponach trzyma berło i jabłko królewskie. Tarczę otacza wieniec z liści laurowych, emaliowanych na zielono.

Na rewersie kontur ramion krzyża podkreśla wklęsły radełkowany w prążki ornament szerokości 1 mm. Na środkowej tarczy rewersu umieszczono dewizę Honor i Ojczyzna, która zastąpiła wcześniejszy herb Pogoni. Pod nią widnieje data powstania orderu – 1792. Tarczę otacza emaliowany na zielono wieniec z liści laurowych. Na dolnym ramieniu krzyża możemy dostrzec polski znak probierczy funkcjonujący w kraju od roku 1920, gdy założono w Warszawie Główny Urząd Probierczy. Znak przedstawia głowę kobiety w chuście, w polu owalnym, literę wskazującą urząd probierczy oraz cyfrę dla oznaczenia próby srebra.

Wstęga ciemnoniebieska z jedwabnej mory ma po obu stronach czarny pionowy pas szerokości 8 mm.

Po roku 1926 wszyscy odznaczeni mieli obowiązek nosić na mundurze pełne odznaki orderu, także na mundurze polowym – tym samym odznaki klas niższych musiały być noszone nawet po otrzymaniu orderów wyższych klas.

Dekoracjom orderem towarzyszył uroczysty ceremoniał. Żołnierzy dekorowano przed frontem oddziałów, Naczelny Wódz odbierał przyrzeczenie od nowych kawalerów, oddziały prezentowały broń, a orkiestra grała hymn narodowy.

Zygmunt Piasecki był jedynym polskim kawalerzystą, który został odznaczony aż trzema orderami Virtuti Militari. Wszystkie – Krzyż Srebrny (V klasa), Krzyż Złoty (IV klasa) i Krzyż Kawalerski (III klasa) – major Piasecki otrzymał za wojnę 1920 roku, zwłaszcza za umiejętne i skuteczne dowodzenie oddziałem oraz wybitną inicjatywę zapewniającą duży sukces bojowy.

23 stycznia 1920 roku do odznaczenia Krzyżem Virtuti Militari V klasy przedstawił majora Piaseckiego dowódca 4 Brygady Jazdy ppłk. Adam Nieniewski:

1 stycznia 1920 roku Wódz Naczelny Józef Piłsudski powołał pierwszą Tymczasową Kapitułę Orderu i został jej przewodniczącym. Kapituła, złożona z 11 kawalerów orderu, pracowała do dnia 24 listopada 1922 roku, kiedy to powołano nową Kapitułę również z marszałkiem Piłsudskim na czele. W jej składzie, wśród 12 innych kawalerów orderu, zasiadał major Zygmunt Piasecki – dowódca 7 Pułku Ułanów ozdobiony orderem III, IV i V klasy. Wszyscy kawalerowie orderu tworzyli Zgromadzenie Kawalerów Orderu Virtuti Militari i przysługiwały im szczególne prawa.

W roku 1933 ustawą z dnia 25 marca zmieniono nazwę orderu na „Order Wojenny Virtuti Militari”, a święto orderu przesunięto z 3 maja na 11 listopada. Ustawa precyzowała także warunki przyznawania poszczególnych klas orderu i przywileje dla odznaczonych. Od tej pory kawalerowie orderu mogli leczyć się na koszt państwa, jeśli choroba była skutkiem wojny, mieli ponadto 80 procentową zniżkę kolejową, a ci którzy byli niezdolni do pracy otrzymywali specjalną rentę. W roku 1933 ujednolicono też legitymacje orderowe. Płk. Piasecki miał legitymację z numerem 2726.

Medal miał formę okrągłą o średnicy 35 milimetrów; złoty wykonywany z brązu złoconego, srebrny ze srebra próby 0,95, brązowy odlewano w brązie. Na awersie pośrodku widnieje godło państwowe – orzeł w koronie – otoczony ornamentem ze stylizowanych kłosów zboża. Pod nim w półokręgu umieszczono napis „ZA DŁUGOLETNIĄ SŁUŻBĘ”.

Rewers w zależności od klasy medalu miał rzymską cyfrę XXX, XX lub X opartą na gałązce wawrzynu. Wstążka z mory o szerokości 37 mm miała kolor amarantowy z pionowym białym paskiem umieszczonym na środku. Medal wykonywano w Mennicy Państwowej, a odznaki wydawano na koszt skarbu państwa.

Prawo przyznawania medalu przysługiwało Prezesowi Rady Ministrów, który jednak często przekazywał swoje uprawnienia ministrom, a Ci – naczelnikom podległym im instytucji i urzędom.

Generał Zygmunt Piasecki otrzymał prawo noszenia odznaki już jako dowódca Krakowskiej Brygady Kawalerii. W dniu 5 maja 1938 roku brązowym Medalem za Długoletnią Służbę odznaczył go generał Aleksander Narbut-Łuczyński, od roku 1930 Dowódca Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.

Krzyż Niepodległości wykonany z pozłacanego metalu i pokryty czarną emalią przedzieloną złotym paskiem ma formę krzyża greckiego o wymiarach 42 na 42 milimetry i lekko rozszerzonych na końcu ramionach. Napis „Bojownikom Niepodległości” biegnie poziomo, a w środku znajduje się stylizowany wizerunek orła. Rewers złocono na całej powierzchni, na środku krzyża umieszczono litery RP. Wstążka czarna szerokości 37 mm z dwoma pionowymi czerwonymi pasami na brzegach.
Projekt krzyża oraz dyplomu wykonał malarz i grafik Mieczysław Kotarbiński.

Pułkownik Zygmunt Piasecki otrzymał Krzyż Niepodległości w dniu 2 sierpnia 1931 roku za pracę w dziele odzyskania niepodległości, o czym informowało rozporządzenie w opublikowane w Monitorze Polskim numer 178 z dnia 6 sierpnia 1931 roku. Na dyplomie widnieją podpisy marszałka Józefa Piłsudskiego, który pełnił funkcję Przewodniczącego Komitetu Krzyża Niepodległości – oraz generała Juliana Stachiewicza, sekretarza komitetu.

Osobom odznaczonym przysługiwały szczególne przywileje, lecz koszt odznaczeń oraz dyplomów musieli pokrywać sami.

Forma orderu nawiązuje do odznaki Legii Honorowej. Jest to krzyż maltański emaliowany na biało. Ramiona krzyża, które zakończone są kulkami, otacza emaliowany na zielono wieniec z liści dębowych po lewej i laurowych po prawej stronie orderu. W wypukłym medalionie na środku awersu widnieje złoty lew w niebieskim polu. Jest to godło państwowe Belgi otoczone złotym napisem „L’UNION FAIT LA FORCE” na czerwonym tle. Jest to dewiza Królestwa Belgii: W jedności siła. Korona królewska (corona clausa) pełni funkcję zawieszki, a pod nią umieszczono skrzyżowane miecze, co świadczy o nadaniu dla wojskowego sił lądowych. Wstążka purpurowa.

Belgijski król Albert I mianował podpułkownika Zygmunta Piaseckiego kawalerem Orderu Leopolda w dniu 8 września 1924, o czym zawiadamia publikowany poniżej list z Ministerstwa Spraw Zagranicznych Królestwa Belgii z dnia 23 września.

Życzeniem króla mojego Suwerena jest uczynić Pana, zgodnie z moją propozycją, kawalerem Orderu Leopolda. Mam zaszczyt niniejszym doręczyć Panu insygnia orderu, autentyczny dokument królewskiego rozkazu noszący datę 8 września 1924, którym Król przyznaje Panu to wyróżnienie, jak również formularz potwierdzenia odbioru, który zechce Pan mi odesłać wypełniony i podpisany – czytamy w liście z Brukseli.

Oprócz wykładów z różnych dziedzin (Piasecki wykładał rolnictwo), amatorskich przedstawień i koncertów, w obozie działały też warsztaty rzemieślnicze i artystyczne. Z pocisków artyleryjskich, z metalowych monet wykonywano pierścionki, wisiorki, pamiątkowe krzyże i odznaki.

Podporucznik Zygmunt Piasecki z 1 Pułku Legionów był jednym z 17 oficerów – obok rotmistrza Gustawa Orlicz-Dreszera i porucznika Stanisława Grzmota-Skotnickiego – którzy nielegalnie, ukrywając swoje stopnie oficerskie, udali się razem z żołnierzami do Szczypiorna, by tam podtrzymywać ich na duchu. Ciężko chory, w październiku 1917 roku Piasecki znalazł się w szpitalu, skąd wiosną 1918 roku wrócił do obozu – już w Łomży.

Prawo do noszenia odznaki podpisał sierż. dr Mateusz Frenkiel z 1 pp Legionów, który z rozkazu rtm. Orlicza-Dreszera sprawował komendę wewnętrzną obozu.

Główny motyw odznaki stanowiła odznaka oficerska Armii Polskiej w Francji – dlatego, że pułk początkowo formowany był w Alançon. Do kraju przybył wiosną 1919 roku. Odznaka o wymiarach 51 na 24 milimetry ma kształt proporczyka w barwach pułku. Na oliwkowo-amarantowe tło z niebieskim paskiem pośrodku nałożono odznakę oficerską Armii Polskiej w Francji – orła z tombaku lub srebra. Całość zaprojektował major Adam Michalski.

Insygnia Orderu Gwiazdy zmieniały się według upodobań kolejnych panujących. Stałym elementem orderu był jedynie niebieski emaliowany krzyż zdwojony. Order, który otrzymał płk Piasecki, ma postać nadaną za czasów króla Karola II. Na awersie w medalionie środkowym widnieje monogram Karola I otoczony wieńcem laurowym i dewizą „IN FIDE SALUS” (w wierze zbawienie) na błękitnym emaliowanym tle. Okrąg zewnętrzny tworzą cztery złote orły z rozpostartymi skrzydłami. Zawieszkę stanowi złota korona królewska. W medalionie rewersu widnieje data 1877, kiedy to po wojnie z Turcją opublikowano statuty orderu.